Prolog

Gospoda pod Zdechłym Szczurem była jedyną oberżą w małej mieścinie położonej pośrodku głównego traktu handlowego łączącego ze sobą dwa największe miasta w kraju: Elleon oraz Amaras, stolicę Tavalli. Przejezdni lgnęli do oberży niczym wygłodniałe wilki do swej zdobyczy, łaknąc najświeższych plotek opowiadanych przy kuflu gorzkiego piwa. W odległości wielu staj nie można było znaleźć bardziej obskurnego i zatęchłego miejsca, jednak karczma o każdej porze roku cieszyła się dużą popularnością wśród kupców, złodziei i wędrowców, którzy przekazywali sobie cenne informacje z najróżniejszych stron świata.

Do oberży wszedł zakapturzony mężczyzna, wpuszczając przez drzwi nieco wczesnowiosennego chłodu. Wśród ogólnego zamieszania nikt nawet nie dostrzegł przybycia nowego gościa. Ten rozejrzał się dookoła, a do jego nozdrzy zaczął napływać nieprzyjemny zapach potu oraz stęchłego, rozlanego piwa. Powietrze było przesiąknięte gęstym dymem paleniska oraz palonych fajek.

Tajemniczy człowiek usiadł przy topornym szynkwasie, zwracając uwagę jedynie grubego, spoconego karczmarza.

– Co podać? – zapytał lekceważąco, bacznie przyglądając się nieznajomemu.

– Strawę – wychrypiał mężczyzna stanowczym tonem, rzucając na ladę srebrną monetę.

Oberżysta jedynie pokiwał głową, chrząknął prawdopodobnie na znak zadowolenia i szybko ruszył w stronę kuchni.

W czasie, kiedy nieznajomy czekał na posiłek, poprzez gwar rozmów i krzyków, do jego uszu zaczęły napływać przeróżne informacje. Gdzie kupić najlepszego konia, jak to jeden hutnik z Dam oszukuje ludzi na swoich wyrobach i jakie drogi są obecnie w miarę bezpieczne. Przepuszczał te słowa przez siebie, aż w końcu usłyszał coś, co go zaintrygowało.

Kilku mężczyzn siedziało przy pobliskim stole, rozprawiając o czymś żywo.

– Słyszeliście o czarnoksiężniku, który przybył niedawno do Tavalli? – zagadnął jeden, a cała reszta wybuchła gromkim śmiechem.

– Co ty za bzdury opowiadasz! Mag? W Tavalli? Już do reszty zgłupiałeś – odparł drugi. Był to barczysty mężczyzna o nieokrzesanej twarzy z długą brodą splecioną w warkocz.

– Nie mag, tylko czarnoksiężnik! I nie zgłupiałem. Mówię całkiem poważnie. Ostatnio w pobliżu Kościstych Gór widziano ogromny rozbłysk światła.

– Wszyscy wiedzą, że Kościste Góry są niebezpiecznym miejscem i nikt, komu życie miłe, nie wyprawia się w te strony – odpowiedział trzeci dość szorstko. – Tam ZAWSZE dzieją się dziwne rzeczy.

– Jaenser może mieć rację – odezwał się człowiek z wyglądu przypominający ulicznego szczura. – Nie słyszeliście o tym, co ostatnio dzieje się w kraju?

– Yen, ty też?

Ten chciał już coś odpowiedzieć, jednak przerwał mu mężczyzna z brodą, waląc pięścią w stół.

– Dość! Nie będę wysłuchiwać tych bredni. Jutro ruszamy dalej i…

W tym momencie do nieznajomego podszedł oberżysta, podając niezbyt zachwycający posiłek.

Mężczyzna jedynie skinął głową, po czym zabrał się za swoje danie. Jednocześnie przestał podsłuchiwać rozbójników. Tyle informacji mu wystarczało.

W mętnej poświacie palącej się niedaleko świecy dało się zauważyć szyderczy uśmiech na jego twarzy. Odczekał jeszcze chwilę kończąc swój posiłek, a następnie wyszedł z karczmy niepostrzeżenie.

Gospoda znajdowała się na tyle daleko od zabudowań miasteczka, że jedynym źródłem światła był blask świec sączący się przez okna zapełnionej oberży. Poza tym dookoła panował gęsty mrok.

Zakapturzony mężczyzna odszedł kawałek, po czym zagwizdał przeciągle. Nagle z ciemności wyłoniło się zwierzę, które swym wyglądem nie przypominało żadnego znanego w tych stronach wierzchowca.

W mroku nocy dało się dostrzec jedynie zarys potężnej sylwetki oraz ślepia o krwistoczerwonej barwie. Nie sposób jednoznacznie ocenić, cóż to był za stwór, lecz stwierdzić można jedno – nie pochodził on ze świata znanego tutejszym ludziom.

Nieznajomy wsiadł na swego rumaka i pognał czym prędzej głównym traktem na zachód, w stronę Amaras.

Miejscowi opowiadali później, że tamtej nocy słyszeli szaleńczy śmiech i jeszcze bardziej przerażający skowyt, który zmroził ich serca i napełnił dusze niepokojem. Nikt jednak nie był w stanie powiedzieć, skąd dokładnie wydobywały się te przeraźliwe dźwięki.

***
Z tym prologiem jest wiecznie coś nie tak. Nie wiem dlaczego, ale już nie dociekam, bo jeszcze bardziej popsuję, o ile w ogóle to możliwe.