Rozdział 1: Kościste Góry

Altamir ukląkł na ziemi biorąc w garść nieco piasku, a następnie lekko przesypał go między palcami. Jego wilgotna struktura oraz woń przywiana z zachodu mówiły mu, że był już bliski osiągnięcia swego celu. Klęczał jeszcze przez chwilę wpatrując się w rozciągające się bez końca zielone równiny, zwieńczone jedynie paroma niewysokimi pagórkami. Gdzieniegdzie leżał powoli topniejący śnieg, który uchował się jeszcze przed promieniami wiosennego słońca.

– To bardzo dziwne – mruknął do siebie. – Za około trzydzieści staj powinniśmy dotrzeć na miejsce, lecz przecież tu niczego nie ma.

Lekko podirytowany zaczął zastanawiać się, czy aby na pewno obrał właściwą drogę. Problem polegał na tym, że wszystkie ślady wskazywały, iż się nie pomylił.

Westchnął, po czym przystawił głowę do podłoża, nadsłuchując. Delikatnie położył dłoń na ziemi szepcząc zaklęcie. Po chwili blade światło pojawiło się ponad trawą, rozprzestrzeniając się po okolicy. Zniknęło błyskawicznie w momencie, kiedy chłopak odciągnął rękę od gruntu.

Gdy wiedział już dostatecznie dużo, dźwignął się gwałtownie na równe nogi otrzepując spodnie, a następnie spojrzał na swego konia, który czekał spokojnie nieopodal.

– No, Archibaldzie, miałem rację – powiedział, uśmiechając się przy tym triumfalnie. – Ktoś za nami jedzie. I chyba nawet domyślam się, kto. Będziemy musieli przyspieszyć tempa. Przy odrobinie szczęścia dotrzemy na miejsce przed zmrokiem.

Czarny jak smoła wierzchowiec zarżał wesoło, gotowy do dalszej podróży. Altamir uśmiechnął się w duchu na myśl, jak oddanego zyskał towarzysza. Często prowadził pogawędki ze swoim koniem, którego traktował jak nieodzownego kompana wszelkich podróży.

Powiadano, że był to najszybszy i najbardziej wytrzymał wierzchowiec w Amaras, o ile nie w całej Tavalli. Jednak chłopak cenił go za wierność i zrozumienie, które, miał wrażenie, otrzymywał za każdym razem, kiedy robił to, co nikomu się później nie podobało.

– Daj z siebie wszystko – wyszeptał mu do ucha.

Następnie włożył nogę w strzemię i energicznie wspiął się na Archibalda, niemal natychmiast zmuszając go do galopu.

Dzień miał się już ku końcowi, a niebo z każdą chwilą robiło się coraz ciemniejsze. Z zachodu płynęły chmury gnane silnym wiatrem, który niósł ze sobą woń zwiastującą nadejście burzy. Niespodziewanie nad wzgórzami zaczęła unosić się gęstniejąca mgła, zupełnie przysłaniając widoczność.

Altamir z trudem zdołał dostrzec, że wjechał do doliny, która jakby nagle wyłoniła się z pomiędzy pagórków, zwężając się w długi wąwóz objęty dwoma ciemnymi ramionami gór.

Była to Mroczna Przełęcz, w samym sercu Kościstych Gór - dzikiego, niezbadanego łańcucha górskiego, oddzielającego Tavallę od Bezkresnych Pustkowi.

Miejscowe historie głosiły, że zamieszkują tam dziwne, pokraczne stworzenia, a same góry owładnęła czarna magia, która mąciła umysł i doprowadzała ludzi do szaleństwa. Od wielu lat żaden śmiałek o zdrowych zmysłach nie zapuszczał się samotnie w te okolice.

Chłopak nie przejmował się opowieściami bajarzy, którzy uwielbiali koloryzować swoje niestworzone historie. Nie był jednak na tyle głupi, by zupełnie ignorować ich przestrogi. Doskonale zdawał sobie sprawę, że znajdował się w jednym z najniebezpieczniejszych miejsc w całym królestwie, dlatego też wiedział, że musi zachować szczególną ostrożność.

Pierwsza błyskawica rozświetliła niebo, a chwilę później zahuczał potężny grzmot. Przerażony Archibald stanął dęba i Altamir ledwo utrzymał się w siodle.

– Już dobrze Archie, wszystko w porządku – szeptał młodzieniec, głaszcząc konia uspakajająco po boku.

Burza rozszalała się na dobre, dając popis niesamowitych błysków oraz zatrważających dźwięków, jakby grała przeraźliwą melodię. Wtórował jej wiatr, który przedostawał się pomiędzy wyrwy w ścianach, wydając z siebie cichy gwizd.

Za sprawą tych powiewów, mgła zaczęła się przerzedzać i Altamir ujrzał kawałek czarnej, wyboistej drogi. Widok ścieżki nie napawał jednak zbytnim optymizmem. Kamienie pokrywał mech, który zdawał się oddychać i pełzać powoli po ścianach. Gdzieniegdzie z wystających skał kapała bliżej niezidentyfikowana szara maź.

Chłopak powoli utwierdzał się w przekonaniu, że cała aura Mrocznego Wąwozu jest wyłącznie iluzją. Świadczyła o tym chociażby mgła, która pojawiła się nie wiadomo skąd, nie będąca z pewnością anomalią pogodową. Zresztą, może ludzie opowiadający o swoich doświadczeniach z Kościstymi Górami mieli rację co do czarnej magii. Sami z pewnością nie mogli wyczuć jej jawnego wpływu, lecz Altamir, jako wyszkolony mag, potrafił odróżnić rzeczywistość od złudzeń.

To by tłumaczyło, dlaczego jeszcze za dnia nie mogłem dostrzec nawet zarysu tych gór – myślał, co jakiś czas gorączkowo rozglądając się wokół.

Odruchowo położył dłoń na rękojeści miecza. Kto wie, co mogło czaić się w ciemnościach. Zresztą, nikt nigdy dokładnie nie opisał tych mrożących krew w żyłach stworzeń, o których tyle mówiono. Podobno atakowały znienacka, miały ostre szpony i przerażające zębiska.

Altamir prychnął na wspomnienie opowieści szaleńców z karczmy. Według nich każde niebezpieczne zwierzę wyglądało, jakby przed chwilą wyszło z piekielnych czeluści. Nawet zwykły wygłodniały wilk.

Chłopak popędził Archibalda, który nie zważając na ponaglania swojego pana potrząsnął łbem na znak odmowy.

– Och, przestań! Jak nie będziemy się tak wlekli, to może szybciej stąd wyjedziemy.

Jednak wierzchowiec nie dał się przekonać, cały czas podążając własnym wolnym tempem.

W pewnym momencie chłopak usłyszał za sobą stukot spadających kamieni. Zatrzymał Archibalda, który natychmiast postawił uszy, nadsłuchując. Odwrócił się powoli, jednak we mgle, która nadal przysłaniała widoczność, nie dostrzegał niczego niepokojącego. Nie oznaczało to, że czuł się na tyle bezpieczny, aby ruszyć dalej. Odczekał jeszcze chwilę – nic się nie działo. Spojrzał na swego wierzchowca, ten jednak nie wyglądał na spokojnego. Nie mógł też tak stać i czekać, nie miał przecież całej wieczności, dlatego też postanowił ruszyć dalej.

Altamir dopiero po chwili spostrzegł, że przez cały ten czas jego mięśnie były mocno napięte. Westchnął z irytacją. Nie mógł skakać jak mała dziewczynka, słysząc najdrobniejszy szmer.

Przyjechał tu tylko w jednym celu. Nie dla rzekomych kosztowności czy przygody. Chciał się znaleźć w miejscu, gdzie wszystko się zaczęło. Chciał zrozumieć. Miał nadzieję, że znajdzie tu jakieś odpowiedzi, bo to miejsce było jego ostatnią deską ratunku. Choć musiał przyznać, że osiąganie swoich postanowień na razie szło mu dość kiepsko, nie zamierzał w się poddawać.

W pewnym momencie Archibald stanął jak wryty, za nic w świecie nie chcąc ruszyć się z miejsca. 

– Cholera, Archie, to nie jest śmieszne. – Altamir starał się zmusić konia by ruszył dalej, jednak bez skutku.

Po paru próbach westchnął zrezygnowany, aż nagle do jego uszu zaczął dochodzić stukot końskich kopyt. Ktoś musiał być bardzo blisko, skoro udało mu się usłyszeć ten dźwięk pośród szalejącej burzy.

Wąwóz był na tyle szeroki, że Archibald mógł spokojnie odwrócić się w stronę nadjeżdżającego nieproszonego gościa. Chłopak wyciągnął miecz z pochwy, aby być w każdej chwili przygotowany na konfrontację.

Nagle z mgły wyłoniła się sylwetka jeźdźca, która z każdą chwilą stawała się coraz wyraźniejsza. W końcu Altamir dostrzegł gniadego wierzchowca, na którym siedział smukły mężczyzna o długich blond włosach. Na plecach miał łuk oraz kołczan pełen strzał.

– Ryanth – warknął chłopak chowając oręż. – Myślałem, że dasz sobie spokój na wzgórzach.

Jeździec podjechał bliżej, a na jego twarzy zagościł promienny uśmiech.

– Może na początek jakieś „dzień dobry”, bracie?

Altamir zignorował zaczepkę i nachmurzył się jeszcze bardziej. No tak, dlaczego od razu na to nie wpadł? Jego brat śledził go przez całą drogę, mógł domyśleć się, że będzie na tyle głupi, by podążyć za nim aż do Mrocznej Przełęczy.

– Po co za mną jedziesz? Jeśli przysłał cię ojciec, to możesz mu powiedzieć, że…

– On o niczym nie wie – przerwał mu pospiesznie łucznik. – Choć pewnie odchodzi teraz od zmysłów. Ja staram się jedynie odwieść cię od zrobienia czegoś głupiego.

– W takim razie trochę się spóźniłeś – wycedził przez zęby.

Ryanth przytaknął mu wesoło, ani trochę nie przejmując się tonem brata.

– Teraz pilnuję tylko, byś od tej głupoty nie zginął.

– Nie trzeba. Umiem sobie sam poradzić – warknął Altamir chcąc zawrócić konia.

– Jesteś tego taki pewien? – Łucznik uniósł jedną brew, a jego wzrok przeniósł się na mroczną ścieżkę.

Chłopak westchnął zrezygnowany. Przez chwilę nawet chciał się zaśmiać. Bo do czego to doszło, że jego młodszy brat przemawia mu do rozumu, który on najpewniej stracił na samym początku wyprawy. 

Jednak nadal był wściekły. Nie po to wymykał się z domu samotnie, aby teraz mieć towarzystwo. Gdyby chciał sobie z kimś pogawędzić w Mrocznej Przełęczy, na pewno poinformowałby o tym Ryantha. 

Wiedział, że łucznik z pewnością nie dałby się tak łatwo zabić. Chłopak nie martwił się, że będzie musiał pilnować brata. Jednak tu chodziło o coś więcej niż zwykle. Altamir nie pojechał w Kościste Góry po to, aby po raz kolejny sprzeciwić się ojcu. A o tym nie mógł nikomu powiedzieć. Przynajmniej nie w tej chwili.

Z drugiej strony, nie sądził, że wyprawianie się samotnie do Mrocznej Przełęczy będzie takie… przytłaczające. Tak, to chyba było odpowiednie określenie. Cała ta atmosfera oraz mistyczna mgła nie wynikały  z takiego, a nie innego klimatu. Budowały coraz większe napięcie i wzmagały ostrożność chłopaka. Nad górami ciążyła mroczna magia, a oni razem mogli sobie z tym w pewnym stopniu poradzić. W końcu Ryanth nie był też do końca… normalny.

Altamir otworzył usta by coś powiedzieć, gdy nagle potężna błyskawica przeszyła niebo, a wraz z towarzyszącym jej hukiem do ich uszu zaczął dochodzić jeszcze jeden dźwięk. Charczenie, które z każdą chwilą stawało się coraz intensywniejsze, już nie mogło przypominać zdradzieckiego wiatru. Coś się do nich zbliżało. Coś dużego i niebezpiecznego. Bracia spojrzeli na siebie porozumiewawczo, po czym wyciągnęli broń czekając cierpliwie w pełnej gotowości.

Podejrzane dźwięki z każdą chwilą przybierały na sile. W końcu z mgły zaczęły wyłaniać się szare, zgarbione sylwetki. Kreatury zbliżały się powoli, a z ich pysków ciekła ślina w postaci równie szarej mazi. Mogłyby uchodzić za ludzi, gdyby nie wystające i pożółkłe kły oraz długie, ostre szpony.

Może ludzie w karczmach wcale nie przesadzali – pomyślał Altamir.

– Nadal jesteś pewien, że umiesz sobie sam poradzić? – zapytał dość spokojnie Ryanth naciągając łuk.

Altamir spojrzał na niego wymownie, rozglądając się wokół. Stworzenia były wszędzie. Schodziły ze skał, pełzały po ziemi i wychodziły z nor, których przedtem chłopak nawet nie zauważył.

– Może tym razem mała pomoc nie zaszkodzi – odpowiedział, po czym zsiadł z konia i zamachnął się swoim jednoręcznym mieczem, odpierając atak pierwszego napastnika, w efekcie odcinając mu głowę.

Archibald na widok przerażających stworzeń stanął dęba, tratując przy okazji kilka z nich. Koń Ryantha zaczął się szarpać i rżeć gniewnie. Przeciwników było tak dużo, że nawet szalona szarża z powrotem nie dałaby żadnego rezultatu. Tylko jak tu walczyć z wrogiem, który otacza cię ze wszystkich stron?

Altamir dał znak bratu, aby ten również zszedł, po czym pstryknął palcami, wypuszczając niebieską wiązkę światła, która popłynęła do obu wierzchowców, uspokajając je momentalnie. Mieli przynajmniej jeden problem z głowy. Z pewnością nie udałoby im się opanować koni na tyle szybko, by przy okazji samemu nie zginąć.

Choć przeciwników przybywało z każdą chwilą, okazało się, że stworzenia nie posiadały żadnego pancerza, przez co z łatwością można było je eliminować. Po ciosie zadanym mieczem lub celnym strzale kreatury padały jak muchy, a ich ciała rozpływały się, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Nie wystarczało to jednak, aby bracia mogli sami sobie poradzić z tak licznym wrogiem. Obydwaj powoli zaczęli rozumieć, że sytuacja robiła się coraz bardziej beznadziejna.

Altamir nie miał zamiaru umrzeć w wąwozie stając się kolejną ofiarą Kościstych Gór. Rozejrzał się dookoła. Ryanth całkiem nieźle sobie radził, lecz to nie mogło trwać w nieskończoność. Musiał coś zrobić i chyba nawet miał plan.

– Osłaniaj mnie – krzyknął w stronę brata. Łucznik spojrzał na niego bez zrozumienia, jednak nie chciał się z nim kłócić. Miał nadzieję, że Altamir wie, co robi.

Chłopak kucnął na ziemi chowając miecz. Usłyszał tylko, jak strzała przeszyła powietrze tuż nad jego głową i powaliła kolejną kreaturę, która chciała się na niego rzucić.

Bez zbędnego ociągania się wysunął ręce przed siebie szepcząc zaklęcie, całą uwagę skupiając na jasnej kuli, która powoli formowała się na jego dłoniach. Magia rozrastała się z każdą chwilą, aż w końcu mag dźwignął się na nogi, cały czas mając wzrok utkwiony w zaklęciu.

Kiedy kula światła była wystarczająco duża, Altamir wyszczerzył zęby w triumfalnym uśmiechu, po czym zamknął oczy i błyskawicznie klasnął w dłonie.

Nagle cały wąwóz okryła biel. Moc była tak potężna, że odrzuciła chłopaka w tył. Mag poczuł, jak opuszczają go siły. Wykorzystał niemal całą energię, jaką posiadał i nie pozostawało mu teraz nic innego, jak tylko czekać, czy jego plan się powiedzie.

Nikt nie wiedział, co tak do końca się stało, ale po chwili było już po wszystkim. Altamir nieco się otrząsnął otwierając oczy, po czym powoli dźwignął się na nogi rozglądając się dookoła.

Ryanth podszedł do brata prowadząc oba konie. Przez chwilę stali w osłupieniu. Znajdowali się na rozciągającej się we wszystkie strony równinie. Stworzenia zniknęły, a wraz z nimi Mroczna Przełęcz i całe Kościste Góry. Burza ustała; zamiast ciemnych, granatowych chmur, na niebie lśniły setki gwiazd, a księżyc w pełni nieco rozświetlał nocny krajobraz.

– Jak to możliwe? – wyszeptał Ryanth przenosząc wzrok na brata.

– Nie mam pojęcia – odpowiedział Altamir patrząc w dal i nie mogąc wyjść ze zdumienia.

W końcu odwrócił się w stronę łucznika, a jego granatowe oczy rozbłysły radośnie.

– Udało się – rozpromienił się chłopak.

Jasnowłosy chłopak również się uśmiechnął.

Praktycznie było już po nich, a jednak żyli i mieli się całkiem nie najgorzej. Ryanth nie miał zamiaru o nic pytać. Przynajmniej nie teraz, choć słowa same cisnęły mu się na język. Altamir i tak nie odpowiedziałby na jego pytania. Tę noc spędzą pod gołym niebem, tu, pomiędzy pagórkami. A jutro wyruszą w stronę Amaras, gdzie przyjdzie czas na tłumaczenia się. I to z pewnością nie będzie miła pogawędka.

W całej Tavalli nie znano piękniejszego zamku niż królewski dwór w Amaras. Ogromna majestatyczna budowla o alabastrowych kolumnach podtrzymujących wysokie kamienne łuki oraz ścianach z marmuru inkrustowanych jadeitem od wieków była dumą oraz chlubą tavallańczyków. Dookoła zamku bujnie rozrastały się ogrody z brukowanymi chodnikami oraz licznymi fontannami. Wszystko to skąpane w blasku popołudniowego słońca, mieniło się tysiącami kolorów zapierając dech w piersiach.

W jednej z obszernych komnat nerwowo przechadzał się wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w średnim wieku. Jego wyniosłe, a zarazem poważne oblicze świadczyło o latach doświadczenia oraz wskazywały, jak ogromne brzemię nosił na swych barkach.

– Mam dość tego chłopaka! Jest niezdyscyplinowany i nieposłuszny. Jak tylko wróci przemówię mu do rozumu – zagrzmiał zdenerwowany nie przestając chodzić z jednego miejsca w drugie.

– Nie rozumiem, Tristanie, dlaczego tak bardzo się o niego martwisz – odrzekła łagodnie kobieta siedząca w fotelu w rogu komnaty.

Była to piękna dama o długich, złocistych włosach oraz delikatnych rysach twarzy. Miała duże, szafirowe oczy, którymi wodziła za mężczyzną.

– Jest prawie dorosły i świetnie wyszkolony.

– Ale ty niczego nie pojmujesz, kochanie! – powiedział żałosnym tonem. – On pojechał w stronę Kościstych Gór. A dobrze wiesz, że jego bezmyślna brawura nigdy nie przynosi nam niczego dobrego.

Po twarzy kobiety przemknął cień, jednak szybko na powrót uśmiechnęła się do swego męża. Wstała i podeszła do Tristana i lekko dotknęła jego ramienia.

– To już nie jest dziecko i musisz o tym pamiętać. Możesz dać mu reprymendę, kiedy wróci, lecz teraz się nie bój. Na pewno sobie poradzi. Tym bardziej, że Ryanth pojechał za nim.

Mężczyzna westchnął obejmując swoją żonę, po czym rzekł:

– Jestem już zmęczony życiem, Luin, a on jest moją jedyną nadzieją.

Po chwili Tristan kątem oka spostrzegł przez okno, że coś się dzieje przy bramie. Zerwał się gwałtownie, aby podejść bliżej. Kiedy ujrzał dwie sylwetki na koniach zacisnął ręce w pięści, co nie uszło uwadze jego małżonki.

Jednak gdy król odwrócił się w jej stronę, a jego oczy płonęły furią mieszającą się z odrobiną ulgi, wiedziała, że nie ma co się z nim spierać. Ostatecznie wygrało pierwsze uczucie i mężczyzna bez słowa, bo też nie trzeba było już nic więcej mówić, niemal wybiegł z komnaty.

Tristan stanął w drzwiach prowadzących na dziedziniec. Mężczyzna odszukał wzrokiem swoich synów, którzy stali przy bramie rozmawiając ze stajennym. Jego oczy płonęły wściekłością, którą dało się wyczuć na mile, a postawa jaką przybrał wskazywała na to, że należy się trzymać od władcy jak najdalej.

– No, to się zacznie – mruknął cicho ciemnowłosy chłopak, tak, aby tylko łucznik mógł go usłyszeć.

– Altamir! – Głos króla poniósł się po całym dziedzińcu.

Ludzie krzątający się w okolicy na widok zdenerwowanego władcy zaczęli się szybko ulatniać. To samo uczynił Ryanth, uśmiechając się do brata z rozbawieniem. Ten posłał mu jedynie mordercze spojrzenie, po czym przewrócił oczami i zaczął iść w stronę ojca. Po chwili obydwaj zniknęli w głębi zamku.

Cały dwór wiedział o napiętych relacjach ojca z synem, lecz nikt nie miał pojęcia, o co tak dokładnie kłócą się przez cały czas. Król trzymał księcia krótko i wychowywał go twardą ręką. Wśród służby narastały liczne plotki. Szeptano, że władca nieco przesadza. Nikt jednak nie miał śmiałości mówić o tym otwarcie. Sam król zapewne również o pogłoskach nie miał pojęcia, a jeżeli nawet wiedział, udawał, że ich nie słyszy.

Tristan Hatarian był dobrym władcą, sprawiedliwym i łagodnym dla swoich poddanych. Budził należyty respekt, którego oczekiwano od człowieka rządzącego tak ogromnym państwem. Jednak zawsze znajdowali się przeciwnicy, którzy usilnie starali się znaleźć jakiś punkt zaczepienia. Szukali go w synu króla, lecz nawet oni nie mogli wyłapać niczego niestosownego. Altamir był przykładnym księciem, nie miał na boku żadnej kurtyzany ani dzieci, był dobrze wykształcony i wyszkolony w zakresie broni białej. Co tak naprawdę dzieło ich obaj, pozostawało już tylko kwestią dworskich plotek.

– Jesteś niesubordynowanym gówniarzem! Nie będę tego dłużej tolerował – zagrzmiał król, kiedy obydwaj znaleźli się już w komnacie.

– Przecież nic się nie stało. Żyję. Jestem na tyle dorosły, że potrafię sobie poradzić.

– Och tak! Zauważyłem. – Tristan ściszył ton głosu, nachylając się nieco w jego stronę i warknął: – Całe królestwo widziało.

Altamir spojrzał na ojca bez zrozumienia. Dopiero po chwili go olśniło.

– Magia – szepnął chłopak. Chciał się uśmiechnąć, lecz powstrzymał się w samą porę.

– Coś ty zrobił?! Oszalałeś już do reszty! – krzyknął Tristan, powoli przestając nad sobą panować. – Nie wolno ci! W przyszłości masz zostać królem, a to do czegoś zobowiązuje, mój chłopcze. 

Altamir nie mógł się dłużej powstrzymywać. Był już w odpowiednim wieku, aby samemu decydować, co mu wolno, a czego nie.

– Tobie się tak wydaje! Traktujesz mnie jak jakiegoś więźnia, bo boisz się, że brudna tajemnica, którą skrywasz od tylu lat, wyjdzie na jaw. To, że jestem magiem, nie oznacza, że masz mnie trzymać pod kluczem jak złoczyńcę.

Po tych słowa chłopak odwrócił się na pięcie i nie zwracając uwagi na krzyki ojca, wyszedł z komnaty trzaskając drzwiami.

Chciał wrzeszczeć z wściekłości. Miał dość ograniczeń, nakazów i powtarzania mu, że jest następcą tronu. Mag i do tego książę. Istna farsa. Gdyby tylko ktoś w Tavalli się o tym dowiedział, wyśmiałby go, nie wierząc w ani jedno słowo albo od razu wygnał z kraju.